அற இலக்கியப் பதிவுகளில் காமன் என்னும் தொன்மம் Khaman Myth in Moral Literature

Abstract

ஆய்வுச்சுருக்கம்: பாடுபொருளால் அற இலக்கியங்கள் என வரையறுக்கப்படும் இலக்கியப் பனுவல்கள் களப்பிரர் காலத்தில் மிகுதியாகத் தோன்றியுள்ளன. இவ்விலக்கியங்களில் பெரும்பாலும், சமண பௌத்தக் கருத்தியல்களைக் காண முடியும். அவ்விலக்கியங்கள் நிலையாமைத் தத்துவத்தை முன்னிறுத்தி; சிற்றன்பச் செயல்களைக் கண்டிக்கின்றன. காமம் என்னும் காதல் உணர்வைத் தீமை விளைவிக்கும் கருவியாகக் கருதியுள்ளன. காமத்தைத் தெய்வமாக உருவகப்படுத்திக் காமனாகப் பார்த்த சங்க இலக்கியங்கள் போலல்லாமல், காமமாகவே கருதி வெறுத்து ஒதுக்கியுள்ளன. இயற்கையான காம நடவடிக்கைகளைக் கூட வெறுக்கின்றன. சங்க இலக்கியங்களை ஒப்பிடுகையில் ‘காமன்’ என்னும் தொன்மத்தை அற இலக்கியங்கள் மிகக் குறைவாகவே கையாண்டுள்ளன.

Abstract: Literary works, defined as moral literature through poetry, flourished during the Kalaprara period. These writings often embraced Jain and Buddhist ideologies, prominently featuring the theory of impermanence. Within these texts, there is a distinct condemnation of sexual activities, portraying the feeling of love, known as Kama, as an instrument of evil. In contrast to Sangam literature, which revered Kama as a deity (Kaman), this literature deemed it as Kama and rejected it outright. There is a notable aversion even to natural sexual activities. Unlike Sangam literature, which extensively explored the myth of 'Kaman,' the literature of this period has dealt with it sparingly, particularly in the context of moral teachings.